De Clarinet

Dit jaar viert Deurne het 1300-jarig bestaan. Veertig taferelen uit Deurnes rijke historie, geborduurd door de Paramentengroep, komen wekelijks tot leven in het weekblad voor Deurne en via deze blog. Een tijdreis naar het prille begin, en langzaam weer terug.

De Clarinet

'Deurne heeft zijn zwembad. Jarenlang is het als een schoone wensch gekoesterd door de steeds talrijker wordende schare van zwemmers uit Deurne en naaste omgeving: thans is het dan werkelijkheid,' juicht het Nieuwsblad van Deurne in het oorlogsjaar 1942.

Het nieuwe natuurbad, waarschijnlijk genoemd naar een verbastering van de woorden 'klain' (klein) net, was oorspronkelijk uitgegraven voor aanleg van de spoorlijn, en had zich vanzelf met grondwater gevuld. 's Zomers trok de zandplas steeds meer badgasten, gemengd nog wel - wat de geestelijkheid ook na de officiële ingebruikname ten strengste blijft verbieden, hoezeer de Duitse bezetter ook protesteert.

Een witgekalkt poortgebouw, waarvoor steevast de ijscowagen staat, herbergt de badhokjes. Aan de ene kant voor de meisjes, aan de andere kant voor de jongens. Ze zullen hier nog jaren strikt gescheiden blijven, evenals de dames en de heren, die voor de oorlog onder geen beding samen mochten sporten, laat staan zwemmen.

Badmeester Jasper Berkers, tevens Suisse (kerkwachter), leert ontelbare Deurnenaren de zwemkunst. Langzaam word je de schoolslag meester. Uiteindelijk mag je naar het diepe, en van de hoge springen, om de bodem aan te tikken.

Maar de modderige waterplas blijkt verraderlijk. In de jaren zestig zijn er meerdere verdrinkingen. De Deurnese Zwemvereniging Triton vormt een reddingsbrigade.

In 1970 blijft een visvijver over.

Tekst: Erik Vink, Foto tafereel: Hein van Bakel
Van 30 mei t/m 24 oktober op di t/m zo 14.00-16.00 uur zal het wandkleed te zien zijn in de St. Wilibrorduskerk aan Markt 9 in Deurne.
Het borduurwerk is gemaakt door de leden van de Paramentengroep van Parochie Heilige Willibrord.