Peelroute fietsen vanuit Someren

Beschrijving

Vanaf het startpunt Wilhelminaplein in het centrum van Someren bij knooppunt 42 fietst u richting knooppunt 84- 85- 67- 68- 94 - 5 - 7- 8- 95- 20- 45- 89- 44- 48- 82- 23- 81- 65- 80 en 42, dan komt u weer bij het startpunt Wilhelminaplein in Someren.

De Groote Peel is een grotendeels afgegraven, door Staatsbosbeheer onderhouden, hoogveengebied op de grens van de provincies Limburg en Noord-Brabant. De Groote Peel is een restant van de Peel, een gebied dat ooit een zeer ondoordringbaar gebied moet zijn geweest.

In Ospeldijk ligt het 'Buitencentrum De Pelen' van Staatsbosbeheer, informatie- en startpunt van de wandelroutes door de Groote Peel. De Groote Peel heeft een oppervlakte van ongeveer 15 km² en is voor wandelaars toegankelijk via drie routes. Maar die tonen slechts een klein deel van deze wijde, eindeloze leegte.

De Groote Peel wordt beschouwd als één van de meest vogelrijke gebieden van West-Europa. In oktober en november wil het zelfs weleens gebeuren dat op doorreis zijnde kraanvogels hier even neerstrijken om op adem te komen. Geoorde futen zijn in Nederland eveneens een zeldzame verschijning, maar vanuit de vogelkijkhut aan de Meermansblaak laten ze zich regelmatig waarnemen.

Het nationaal park De Groote Peel is één van de laatste, grotendeels ontgonnen hoogveengebieden die niet in cultuur zijn gebracht. Het huidige moeraslandschap van de Groote Peel is ontstaan door het afgraven van veen voor turfwinning. Door dit afgraven zijn op sommige plaatsen grote waterplassen ontstaan, zoals de plas Aan het Elfde. Rond het natuurgebied zijn halverwege de 20e eeuw bomensingels geplant.

Het ontstaan van hoogveen; Het water en de bodem van de plassen bevatte veel voedingsstoffen en door het warmere klimaat konden in het water waterplanten gaan groeien. De waterplanten stierven af en vormden de eerste veenlagen op de bodem van de plassen: het laagveen. Als het laagveen het wateroppervlakte heeft bereikt, verschijnt al gauw een broekbos. In eerste instantie bestaande uit wilgen en elzen en later ook uit berken. Ook dit broekbos was veenvormend. De veenlaag werd dikker en dikker en begon boven het water uit te stijgen. Planten en bomen kregen het steeds moeilijker om door al dat veen heen aan voedsel uit het water te komen. Op dat moment kon veenmos gaan groeien. Een plantje dat alleen leeft van regenwater. Veenmos sterft aan de onderkant af maar groeit bovenaan steeds door. De kletsnatte bovenkant sluit de afgestorven delen af van de lucht zodat er veen gevormd werd, laag op laag op laag. Het veenmos heeft duizenden jaren nodig gehad om tot een dik pakket hoogveen te komen. Het woekerde overal overheen, zelfs over de bomen waarvan de restanten nog steeds te zien zijn in De Groote Peel: de peelpuisten of het kienhout. Tussen het veenmos konden zich echte hoogveenplanten ontwikkelen zoals de Zonnedauw, Witte snavelbies, Éénarig wollegras, Lavendel, Dop- en Struikheide en Veenbes. Het Nationaal Park ligt vrijwel als een eiland binnen een gebied waar intensieve landbouw plaatsvindt. Doordat het gebied in westelijke richting afwatert op de bovenloop van het dal van de Aa en ook afwaterings-sloten werden gegraven, trad verdroging op, niet alleen van het natuurgebied, maar ook van de omliggende landbouwgronden. Er werden daarom in 2011 en 2012 een aantal maatregelen en werkzaamheden uitgevoerd om het water beter vast te houden, door het plaatsen van kunststof schermen, het gebruik van stuwen en de aanleg van waterbergingsgebieden, waar het water weer in de bodem kan trekken.