Vlerkenroute wandelen in Someren

Beschrijving

Vlerkenroute

Start;  Deze wandelroute start bij parkeerplaats De Vloeten langs de weg van Someren naar Lierop. Er kan ook gestart worden bij Camping Somerense Vennen aan de Philipsbosweg. Volg de bordjes Vlerkenroute.

Een wandeling over deels goed begaanbare paden en deels via (nat) gras door een zeer gevarieerd landschap met akkers, weiden en broekbossen. Tijdens deze wandeling komen we in het gehucht Vlerken de naam Vladeracke tegen. Het achtervoegsel ’acke’ betekent nederzetting of woonplaats. In het verre verleden hebben zich hier enkele families gevestigd waardoor het gehucht Vlerken ontstaan is.

Via de Slievenstraat, (Slieven komt van Slijven, Slie of Slij is slijk, modderpoel of slijkven) wandelt u richting De Oetert.De Oetert, een blauwgrasland. Daar waar de Kleine Aa ongeveer uitmondde in de Aa ligt het beschermde natuurgebied De Oetert. De naam Oetert en het gehucht Otterdijk verwijzen naar de aanwezigheid van Otters in het verleden. In dit van oorsprong natte gebied overstroomde de Aa elk jaar. De grond kon daarom alleen gebruikt worden in de droge periode als grasland voor het vee en als hooiland. Doordat er geen of weinig bemesting plaatsvond, ontstond er een kenmerkende vegetatie. Vanwege de kleur was er sprake van blauwgraslanden. Kenmerkende planten die er voorkomen zijn; de Slanke Sleutelbloem, het Speenkruid, de Bosanemoon, de Gevlekte en brede Orchis, de Moerasdistel en de Grote Ratelaar. Kenmerkende vogels die men er kan aantreffen zijn de Boomklever en de Geelgors. Om er voor te zorgen dat de bodem niet verrijkt wordt, voert Staatsbosbeheer het gemaaide gras af en deze maatregel zorgt voor een arm en schraal bodemmilieu.

Het gehucht Otterdijk is vernoemd naar het goed Ten Otterdijc uit 1437 of naar een persoonsnaam Nicholaus de Otterdijc. Dijk is in onze omgeving een opgehoogde weg om droge voeten te houden. Otter heeft dus twee mogelijkheden; vernoemd naar het gelijknamige dier of vrij vertaald oeter(se) als uiterste. In dit geval de uiterste dijk van de Aa.

De route loopt ook langs de Kleine Aa, een zijtak van de Aa. In het beekdal van de Kleine Aa vinden we natte ’schrale’ graslandjes met opgaand elzenbroek. Elzenbroekbossen zijn bossen in de natte beekdalen die in principe elke winter onder water staan, veelal bestaande uit Elzen en Wilgen. Beide zijn uitstekend bestand tegen langdurige natte voeten. In het verleden heeft men in deze buurt turf- en ijzeroerputten gemaakt waarvan de overblijfselen nog aanwezig zijn. Vooral in de negentiende eeuw werd er veel gegraven. De waterhuishouding in deze gebieden is grondig veranderd bij de aanleg van de Zuid-Willemsvaart (1820-1830) en tijdens de kanalisatie en normalisatie van de beken als onderdeel van de ruilverkavelings-werken in de periode 1955-1959. Door normalisatie werden in de 50-er en 60-er jaren de waterlopen in vrijwel geheel Nederland rechtgetrokken. Enig doel hiervan was, om het water zo snel mogelijk af te voeren naar zee. Dit ten behoeve van de toegankelijkheid van grote landbouwmachines op de akkers.

Door ruilverkaveling vond een herindeling van grondpercelen plaats, omdat het landschap door de normalisatie van de beken, letterlijk, toch al op de schop ging. In beide gevallen werd alleen maar naar economische belangen gekeken en werden belangen van natuur, grondwaterpeil, cultuur en landschap volkomen genegeerd. Vandaag de dag wordt met deze belangen veel meer rekening gehouden. Er zijn zelfs een aantal initiatieven en natuurontwikkelingsprojecten om beken en waterlopen weer te laten meanderen, dus in hun oorspronkelijke slingerende staat terug te brengen.